Wie heeft dit bedacht?

Een verantwoording voor een bizarre fietstocht, mei 2014

Ik zou het zelf niet bedacht hebben. Zo reageer ik altijd op blije eikels die iets te enthousiast aanslaan op onze fietstocht van Katwijk (mi casa) naar de casa van mijn rentenierende vriend in Xaló, een dorpje onder Valencia (Spanje), een slordige 2500 kilometer verderop.
Van fietsvakanties herinner ik me de verhalen van een vriendin, die in Schotland urenlang huilend in een bushokje doorbracht. Of van een andere vriendin die haar zwaar bepakte rijwiel in Chili dagenlang door het mulle zand moest duwen. Daar waren zelfs dia’s van, geschoten door een hardvochtige vriend met een avontuurlijke inborst.
Die vriend heeft mij er eigenlijk ingerommeld. Of was het mijn vrouw? Toen hij het plan opvatte om in Nederland een vakantiefiets van Santos te kopen en er vervolgens op naar huis te fietsen, veronderstelde zij in elk geval dat ik het vast wel leuk zou vinden om met hem mee te gaan.
Dat idee moest een paar dagen landen. En daarna had ik nog wel een voorwaarde. Ik ga niet kamperen, maar wil elke avond mijn zeemleren broek afstropen in een fatsoenlijk hotel. Een mail van mijn hoofdredacteur met de vraag hoe ik van mijn stuwmeer aan vrije dagen af dacht te komen, deed de rest.
We fietsen van Katwijk naar Xaló, vanaf maandag 5 mei tot…. nou ja, tot wanneer we er zijn. Met honderd kilometer per dag en af en toe wat toeristisch oponthoud, ligt een week of vier voor de hand. Maar het kunnen er ook vijf worden. We zien wel.
Onthoud in elk geval dat ik het niet heb bedacht.